“Hoe gaat het met je?”

Hulp vragen is voor veel mensen niet vanzelfsprekend. Zeker voor deze inwoners. Door nare ervaringen hebben zij meer moeite om hulp te vragen bij de overheid en instanties. ‘Je zou dan ook rustig kunnen spreken van een drempel dat vertrouwen heet’ zegt Jan Feenstra, coördinator werk en bewonersparticipatie bij het programma Leeuwarden Oost.

“Daar zijn waar de mensen hulp nodig hebben.”

Met het project Bus op Oost wil hij dan ook op een laagdrempelige manier toch de inwoners bereiken die met een hulpvraag zitten. Het initiatief komt van Annette Jensma-Bliek van Caparis. Zij gaf bij Jan aan dat ze vond dat er iets moest gebeuren om meer inwoners te kunnen helpen. “Uit frustratie vroeg ik Jan of wij niet op een laagdrempelige manier met een busje de wijken in konden trekken. Daar zijn, waar de mensen hulp nodig hebben” zegt Annette. Nu een jaar verder staat de Bus op Oost elke woensdag van 11.00 tot 14.00 in winkelcentrum Bilgaard.

“Hier ben ik gewoon Jan, en Annette is gewoon Annette”

“Zie ons maar als een brug tussen inwoners en instanties. Wij staan hier niet namens de gemeente of Caparis. Hier ben ik gewoon Jan, en Annette is gewoon Annette. Kunnen wij alles oplossen? Nee. Wel kunnen wij een luisterend oor zijn en mensen in contact brengen. Dat ene zetje waardoor iemand wel vooruit weet te komen. Ook merken we dat een deel van de bewoners alles de schuld vindt van de instanties maar door in gesprek te raken laten we ze inzien dat dat niet altijd terecht is.”

Annette vervolgt; “dat gevoel van niet gehoord worden, komt vaak terug. Ondanks alle goede bedoelingen voelen inwoners met problemen zich onbegrepen. Dat zorgt voor een afstand tussen de overheid en andere instanties. Je merkt dat je door onbevooroordeeld te luisteren, inwoners wel over hun problemen durven te praten.”

“Door ons netwerk in te zetten heeft hij nu een baan.“

Voor Annette is de Bus Op Oost nu al een succes. “Wij hebben al een paar keer iemand aan een baan kunnen helpen. Zoals een man uit de Filipijnen die geen recht had op een uitkering. Hij zocht actief naar een baan omdat hij heel graag wilde werken. Hij beheerste alleen de Nederlandse taal niet. Een baan vinden wordt er dan niet makkelijker op. Door ons netwerk in te zetten heeft hij toch een baan weten te vinden!”

“Zelfs een klein duwtje kan al iets bijdragen.”

Anette vervolgt; “ik merk wel dat die verhalen die ik hoor iets met mij doen. Het maakt mij niet alleen strijdbaarder, maar zorgt er ook voor dat ik inwoners nog meer begrijp. En er zijn schrijnende verhalen die mij echt raken.” Ook Jan vertelt dat een aantal van die verhalen onder zijn huid gaan zitten. “Zeker wanneer je weet dat de man of vrouw die tegenover mij zit, niets te verwijten valt. Dan vind ik dat wij als samenleving en professionals tekort zijn geschoten. Daarom twijfelde ik een tijdje of ik zou doorgaan met mijn werk voor Leeuwarden Oost. Je gaat je toch afvragen of jouw inzet niet meer is dan een doekje voor het bloeden.” Nu Jan merkt dat je alleen al door te luisteren iets kunt betekenen, zijn er geen twijfels meer. “Dagelijks sta ik met plezier op wetende dat zelfs een klein duwtje al iets kan bijdragen.”

“Dat is waarom wij het doen hé? Dat iemand zich gehoord en gezien voelt”

Elke woensdag zagen Jan en Annette een oudere man voorbij lopen. “Je zag aan hem dat hij een verhaal met zich meedroeg” zegt Annette. Het was Jan die hem benaderde; ‘dat iemand hem zag en aansprak leek hij echt bijzonder te vinden. Het bleek dat hij nog niet zo lang geleden zijn vrouw was verloren. Zijn kinderen ziet hij niet veel waardoor hij vereenzaamt. De woensdag is voor hem een vaste dag waarop hij boodschappen doet. Zo komt hij toch nog onder de mensen vertelde hij. Het oude mannetje komt nu geregeld langs voor een gesprek en een kop koffie. Dat is eigenlijk waarom wij dit doen hé? Dat iemand zich gehoord en gezien voelt” zegt Jan.